توت فرنگی یکی از ارزشمندترین میوه ها در جهان است. آنها این موقعیت خاص را مدیون بسیاری از خواص خود هستند، مانند: طعم عالی، بوی مطبوع، لطافت و آبدار بودن و قابلیت مصرف تازه، برای انواع کنسروها و غذاهای منجمد.
با این حال، توت فرنگی درجه یک خوش طعم یک کار طبیعی نیست و نسبتاً اخیراً در قرن هجدهم در فرانسه یا طبق منابع دیگر در هلند پرورش یافته است.
نهال میوه ها، سبزیجات و ادویه های معطر مختلف برای تغذیه دربارهای سلطنتی و اشرافی آن زمان به اروپا وارد می شد. آنها در مزارع تخصصی میوه، سبزیجات و گیاهان در نزدیکی اقامتگاه های سلطنتی و اشرافی کشت می شدند.
در میان میوه های متعددی که برای سفره های سلطنتی و بزرگ تولید می شد، توت فرنگی وحشی نیز وجود داشت که از آمریکای شمالی به اروپا وارد می شد.
چند دهه بعد، در اواسط قرن هجدهم، یک اکتشاف گیاه شناسی دیگر توت فرنگی های وحشی را از آمریکای جنوبی از شیلی آورد.
بطور کاملاً تصادفی گیاهان هر دو گونه در کنار یکدیگر کاشته شدند که به آنها امکان گرده افشانی متقابل و آمیختگی را می داد.
این تلاقی توت فرنگی چیلیایی (Fragaria chiloensis) با توت فرنگی توت فرنگی (Fragaria virginiana) منجر به یک هیبرید گیاهی شد.
در ابتدا، کشت توت فرنگی تحت نظارت دقیق باغبان سلطنتی در ورسای انجام می شد و این میوه های جدید یک دسر غیر معمول برای شام سلطنتی بود.
آنها در بشقاب های مینیاتوری که مخصوص این کار تولید شده بودند سرو می شدند. غذاهای سلطنتی اقامتگاه پادشاهان فرانسوی در ورسای دارای دسرهای توت فرنگی بود.
توت فرنگی به سرعت اروپا و آمریکای شمالی و سپس کل جهان را فتح کرد. واریته‌هایی که امروزه کشت می‌شوند، حاصل دهه‌ها تلاش پرزحمت اصلاح‌کنندگانی است که با تلاقی و انتخاب، ژنوتیپ‌های بهتر و بهتری را به دست آوردند.
توت فرنگی خیلی سریع به لهستان آمد. از باغ‌های تولیدی سلطنتی که دربار غول‌پیکر پادشاهان فرانسوی در ورسای را تامین می‌کردند، پیوند زده شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.