لنت ترمز در یکی از چهار دسته اصلی قرار می گیرند که به شرح زیر است:
مواد غیر فلزی این مواد از ترکیبی از مواد مصنوعی مختلف که در یک ترکیب به هم متصل شده‌اند، عمدتاً به شکل سلولز ، آرامید ، PAN و شیشه‌های خرد شده ساخته می‌شوند.
آنها روی روتورها ملایم هستند، اما مقدار مناسبی گرد و غبار تولید می کنند، بنابراین عمر کوتاهی دارند.
مواد نیمه فلزی مواد مصنوعی مخلوط شده با نسبت های مختلف فلزات پولکی.
این لنت‌ها سخت‌تر از لنت ترمز
غیر فلزی، مقاوم‌تر در برابر محو شدن و بادوام‌تر هستند، اما به قیمت افزایش سایش روتور درام، که باید زودتر تعویض شوند.
آنها همچنین به نیروی محرک بیشتری نسبت به لنت های غیر فلزی برای تولید گشتاور ترمز نیاز دارند.
مواد تمام فلزی این لنت ها فقط برای استفاده در وسایل نقلیه مسابقه ای هستند و از فولاد متخلخل و بدون افزودنی های مصنوعی تشکیل شده اند.
آنها بسیار بادوام هستند، اما به نیروی بیشتری برای کاهش سرعت خودرو نیاز دارند در حالی که روتورها سریعتر فرسوده می شوند. آنها همچنین تمایل به صدای بسیار بلند دارند.
مواد سرامیکی متشکل از خاک رس و چینی متصل به تکه ها و رشته های مس، مصالحه خوبی بین دوام لنت های فلزی، چسبندگی و مقاومت در برابر محو شدن انواع مصنوعی است.
اما اشکال اصلی آنها این است که بر خلاف سه نوع قبلی، علیرغم وجود مس (که رسانایی حرارتی بالایی دارد)، لنت‌های سرامیکی معمولاً گرما را به خوبی دفع نمی‌کنند که می‌تواند منجر به لنت یا سایر اجزای ترمز شود.
تغییر شکل دادن سیستم با این حال، از آنجایی که مواد سرامیکی باعث می‌شوند صدای ترمز به فراتر از گوش انسان منتقل شود، به‌طور استثنایی بی‌صدا به نظر می‌رسند.
اداره ملی استانداردها (NBS) در سال 1920 آزمایش مواد ترمز را در ایالات متحده آغاز کرد. سپس تنظیمات تست با تولیدکنندگانی که آنها را می خواستند به اشتراک گذاشته شد تا بتوانند آزمایش محصولات خود را آغاز کنند.
با گذشت زمان، NBS به توسعه ابزارها و روش‌های جدید برای تست لنت‌ها و آسترها ادامه داد و این استانداردها در نهایت به استانداردهای کمیته استانداردهای مهندسی آمریکا در مورد کد ایمنی برای تست ترمز و ترمز تبدیل شدند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.