ایده ایجاد پودینگ‌های شیرین شده و طعم‌دار بر پایه سم در یک شکل یا شکل دیگر باید از زمانی که مردم کشف کردند که چگونه تکه‌های حیوان را بجوشانند وجود داشته باشد.
ما به یقین می دانیم که در قرون وسطی، آشپزها متوجه شدند که می توانند گوشت و سایر غذاها را در ژلاتین طبیعی خود نگهداری کنند که سپس با سفیده تخم مرغ شفاف می شود به شما این امکان را می دهد که تقریباً هر چیزی که به ظاهر بی وزن است را در یک مکعب ژلاتینی شفاف معلق کنید.
با وجود شگفت‌انگیز بودن این ایده، به نظر می‌رسد که ایده حکاکی از یک لکه شفاف برای رسیدن به غذای شما اخیراً از مد افتاده است عمدتاً به این دلیل که رک و پوست کنده، کاملاً باعث استفراغ می‌شود.
اما اگر در کتاب دستور العمل های دهه 1970 فرو بروید، تقریباً مطمئناً با مجموعه ای از صفحات عجیب و غریب از ژله شفاف مواجه خواهید شد که چیزهایی در داخل آن به دام افتاده است.
در طول قرن هجدهم، استفاده از ژلاتین به‌عنوان ژله آماده کوچک با رنگ‌آمیزی غذاهایی با زعفران، کوشین و اسفناج و طعم‌دار شدن با شکر، آب لیمو و ادویه‌های مخلوط به طور فزاینده‌ای رایج شد.
این آماده سازی ژله نامیده می شد. هانا گلس، نویسنده انگلیسی آشپزی، اولین کسی بود که استفاده از این ژله را در کتاب خود به نام هنر آشپزی که اولین بار در سال 1747 منتشر شد، ثبت کرد.
جالب اینجاست که محبوبیت ژله از اواسط دهه 70 میلادی در حال کاهش بوده است زمانی که تمام خانواده ها هفته ها در یک زمان با ژله زندگی می کردند.
مطالعه‌ای که اخیرا توسط انسان‌شناسان مواد غذایی انجام شده است نشان می‌دهد که این خوراکی متزلزل اکنون به تعدادی از افراد بالغ که در ولز و هبریدهای بیرونی زندگی می‌کنند کاهش یافته است.
پیش بینی می شود که تا پایان دهه مصرف ژله به طور کلی متوقف شود خوشبختانه.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.